'Çocuk yap' demişsin, emriniz olur,
Lãkin avrat boyun bükmüyor inan.
İnsan bir iş etse, cenabet kalır,
Başıma bir tas su dökmüyor inan.
Bize gaz verse de atılan nutuk,
Hanımlar öfkeli, kaşları çatık.
Belki de bu yüzden elimiz tutuk,
Musluklar kapalı akmıyor inan.
Çünkü aş yok, iş yok, su da yok bizde,
Beraber yatacak oda yok bizde,
Erkeklik taslasak, o da yok bizde,
Hanıma sesimiz çıkmıyor inan.
Doğumda, sünnette kalırız naçar,
Düğün yapak desek, ahbaplar kaçar.
Bir mevlüt okutsak sevabı uçar,
Parasız dindarlık sökmüyor inan.
İki çocuk yaptık, görmeyin hakir,
Gayri bundan sonra işimiz zikir.
Anamız, babamız, dostumuz fakir,
Çeyrek altın bile takmıyor inan.
Karnımız doymuyor, yatmıyoruz tok,
Makarna, pilavla yaşarız en çok.
Bizim çocuklarda kayık bile yok,
Gemicik küreği çekmiyor inan.
Elbet bu ahvaller sizde çok kolay,
Bir şenlik yapsanız oluyor olay.
Krallar, prensler çekiyor halay,
Takı masrafına bakmıyor inan.
Hasretten sönüyor gözümdeki fer,
Bizim çocuk işçi, bizimki nefer.
Kaç ana yüreği, yandı kaç sefer,
Bu acı zengini yakmıyor inan.
Muhterem büyüğüm gördün halimi,
Yoksulluk bağlıyor benim belimi.
Nevzat beleş yazdı arzuhãlimi,
Yazıyor yazıyor bıkmıyor inan.
Halk Ozanı Karamanlı Nevzat
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder