Karamanlı Nevzat - Tren Yolcularına Uyarılar 2

Nurlu ufukları görmedi tren,
Dereyi geçerken selde inin siz.
Arıza geçmedi, tutmadı fren,
İstasyon uzakta yolda inin siz.

Şimendifer usta değilmiş kanma,
Tren istasyona ulaşır sanma.
Dönmek yiğitliktir! sakın utanma,
Yangın var ilerde külde inin siz.

Yolun sonu işte çitli sahalar,
Daha inmezseniz AB yuhalar.
Hayal oldu artık yeşil vahalar,
Yapacak bir şey yok, çölde inin siz.

Büyük Ortadoğu denilen bağda,
Eşbaşkanlık yoktur yakın bir çağda.
Tehlike büyüdü ilerde sağda,
Pencereden sarkıp solda inin siz.

ABD sizlere haber salıyor,
Ray çalınmış tren yolda kalıyor.
Çanlar sizin için alarm çalıyor,
Bir düdükte, iki zilde inin siz.

Saplandınız bu bulanık çaylara,
Yolunuz varmadı ak saraylara.
Halı serilmedi bakın raylara,
Tiftimiş, yamalı çulda inin siz.

Tünelde çarpıldı ışık var sanan,
Aldandı yazık bak vaade kanan.
Şeftren belki de kaçacak inan,
Dikenli de olsa gülde inin siz.

Engeller yollara yağdı kar gibi,
İstasyon satıldı babalar gibi.
Önünüz uçurum, görünmez dibi,
Tutunmak mümkünse, dalda inin siz.

Yıllar önce ışık yeşil yanmıştı,
Makas değişirken herkes kanmıştı.
Makinist kendini ilah sanmıştı,
En iyisi şimdi kulda inin siz.

Nevzat’ın yaptığı kıyaktır size,
Aklı paylaşırız şurda biz bize.
Yolda yol bulanlar geldiler dize,
Bir cambazlık yapıp telde inin siz.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat

Karamanlı Nevzat - Allah Versin Cezanı

Mahallede hırsız var, soyulduk gündüz gözü,
Yavuz hırsızmış meğer, her yerde geçti sözü.
Bekçiyi azarladı, gösterdi yokuş, düzü;
Hoca ayıplayınca, okudu tüm ezanı,
Bize demek düşüyor, Allah versin cezanı.

Müslüman geçiniyor, din iman var dilinde,
Mahallenin yarısı şimdi onun elinde.
Çoluk çocuk çalıyor, çok hikmet var belinde;
Hempaya* dağıtıyor çaldığından sızanı,
Bize demek düşüyor, Allah versin cezanı.

Kurulu esir almış, muhtarı iplemiyor,
Hangi makamdan gelse ihtarı iplemiyor.
Bahçemiz talan oldu, ahtarı** iplemiyor;
Hemen pişman ediyor, ona ceza yazanı,
Bize demek düşüyor, Allah versin cezanı.

Yalana sarılıyor,  ne zaman zorda kalsa,
Fitneler çıkarıyor, sıkışsa darda kalsa.
Çaldığını vermiyor bir teki yerde kalsa;
Topluyor ganimeti, yoktur insaf, izanı,
Bize demek düşüyor, Allah versin cezanı.

Hırsızı mahallede yağlayarak öven var,
Onu yakalayanı, sokaklarda döven var.
‘Çalma’ desek bozulur, sanki ona söven var;
Hemen pişman ediyor eleştirip, kızanı,
Bize demek düşüyor, Allah versin cezanı.

Daha önce çalarken çuvallarla taşırdı,
Şimdi iş ilerledi, kasalarla aşırdı,
Elinden bir tutan yok, ahalimiz şaşırdı;
Mahalleden kovuyor işlerini bozanı,
Bize demek düşüyor, Allah versin cezanı.

Akıl sır ermez bunun hilesine, fendine,
Şer güçleri tertiple toparlamış indine,***
Habire bağırtıyor tellal bulmuş kendine;
Yerden yere vuruyor Nevzat gibi yazanı,
Bize demek düşüyor, Allah versin cezanı.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat
*Hempa: Omuzdaş.
**Ahtar: Enenmemiş erkek katır.
***İndine: Yanına.

Karamanlı Nevzat - Herkes Bir Şey Umuyor

Devir soygun devridir, çalanlar baş tacımız,
Hırsız yakalanırsa, odur büyük acımız.
İmam, hoca tezgâhta, rüşvet yiyor hacımız;
Minareyi çalanlar beraberce gömüyor,
Ganimet bol olunca herkes bir şey umuyor.

‘Soyarsa beni soyar, sana ne be’ diyen var,
Rezillik arşa çıktı, ne gören ne duyan var.
Dökülen parsalardan elbet birkaç doyan var;
Hırsıza biat eden çalmaya göz yumuyor,
Ganimet bol olunca herkes bir şey umuyor.

Milyonlar istiflenmiş kasalar, kutularda,
Cebi dolu elbise alan var kuytularda.
Oğul, damat, bacanak dizilmiş ardı arda;
Yapışmış bir yerlere sülük gibi emiyor,
Ganimet bol olunca herkes bir şey umuyor.

Paralel bir yapı var, bekçi kim, hırsız nerde?
Adalet şaşırıyor, kaldı tam orta yerde.
Halk olanı görmüyor, gözüne indi perde;
‘Yolsuzluk yapan varsa, çeksin ceza’ demiyor,
Ganimet bol olunca herkes bir şey umuyor.

Nevzat topa tutuyor hırsızın kalesini,
Hedefine alıyor en yüksek kulesini.
Lakin onlar biliyor bu işin hilesini;
Nerden gedik açılsa orasını yamıyor,
Ganimet bol olunca herkes bir şey umuyor.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat

Karamanlı Nevzat - Utan Evladım

Baban utanmazdı, sen bari utan,
Herkese tepeden baktı evladım.
Sadece yandaştı elinden tutan,
Muhalif olanı yaktı evladım.

Onursuz biriydi, ele sarıldı,
Sövene ne kızdı ne de darıldı.
Çok döndü, kıvırdı, beli kırıldı,
Süründü tepeye çıktı evladım.

Ortamı sisleyip, germeyi sevdi,
Her başa bir çorap örmeyi sevdi.
Rüşvetle işleri görmeyi sevdi,
Lâkin baban halkı sıktı evladım.

Yandaştı çalana biat etti hep,
Sahibin ardından koşup gitti hep.
Namuslu insanlar onu itti hep,
Sarsıldı yalları döktü evladım.

Paralel yapıda pusuya düştü,
Aklı pek ermedi bu nasıl işti.
Bir öyle bir böyle ortam değişti,
Baban daldan dala sekti evladım.

Nemrut’a özendi, Musa bozuldu,
Çarmıha sarıldı, İsa bozuldu.
Musa’ya yanaştı, asa bozuldu,
Mihraba çiviyi çaktı evladım.

İmam nikâhıyla aldı ananı,
Birkaç tane daha isterdi canı.
Düşünür göründü hep öte yanı,
Haramın üstüne çöktü evladım.

Hırsızlık babadan öğrenilirmiş,
Çalan birbirini iyi bilirmiş.
Baş hırsızdan sonra baban gelirmiş,
Belki sana tohum ekti evladım.

Baban çalsa bile çalmamalısın,
Mazlumun ahını almamalısın.
Babanın yanında kalmamalısın,
Bu millet babandan bıktı evladım.

Anlıyorum, baban en büyük yasın,
Açık etmiyorsun, sen de haklısın.
Yandaş saklasa da bir kısım basın,
Babanın resmini çekti evladım.

Mağdur görünüyor, oysa ki mağrur,
Boş bir bidon gibi babanda gurur.
Asalet üstünde iğreti durur,
Onu da Nevzatlar söktü evladım.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat

Karamanlı Nevzat - Övün Evladım

Baban devrimciydi, boyun eğmedi,
Bu yüzden çok zulüm gördü evladım.
Halkının malına eli değmedi,
Buldukça halkına verdi evladım.

Yazardı, halkının derdini yazdı,
Çalmadı çırpmadı, geliri azdı.
Bir tek eğlencesi elinde sazdı,
Umutla telleri gerdi evladım.

Hak savunmak için hukuk okudu,
Hep ince eledi, ince dokudu.
Paragöz değildi, gözü tok idi,
Dostlarla doluydu ardı evladım.

Doktordu köylerde sağlık taradı,
Devlet maaşıydı bir tek iradı.
Yoksulun derdine çare aradı,
Gariban yarası sardı evladım.

Kamu işçisiydi işinden oldu,
Giyimden, kuşamdan, aşından oldu.
Vurdular gözünden, kaşından oldu.
Bu yüzden lakabı kördü evladım.

Mühendisti baban, köprüler yaptı,
Ne köşeler döndü, ne makam kaptı.
Ne yolsuzluk yaptı, ne yoldan saptı.
Size alnı açık vardı evladım.

Dolarlar, Örolar kalmadı sana,
Kitaplar mirastır atma yabana.
Aşıktı, tek eşti annen babana,
Asla düşünmedi dördü evladım.

Alın teri döktü, sokak süpürdü,
Ne kızdı kimseye ne de köpürdü.
Ne ocak söndürdü, ne defter dürdü,
Yuva yaptı, duvar ördü evladım.

Doğuda öğretmen oldu bir zaman,
Terörist yobazlar vermedi aman.
Asker olanların halleri yaman,
Bedeni vatana serdi evladım.

Babana birçok kez kuruldu kumpas,
Ne bir kir bulaştı, ne tuttu bir pas.
Arayıp resmini duvarına as,
Şehit listesinde vardı evladım.

Yobazdan, bölenden olmazsan ırak,
Gider sömürene olursun çırak.
Her baba babadır, ırkını bırak,
Türk ile kardeştir kürdü evladım.

Baban türkü oldu şimdi dillerde,
Baban nağme oldu şimdi tellerde.
Baban emekçiydi yaban ellerde,
Yürekten özlerdi yurdu evladım.

En doğal hakkındır övün babanla,
Hırsızdır diyen yok, değeri anla.
Ne babalar gördük elinde kanla,
Her zaman mazluma vurdu evladım.

Anneler, babalar en yüce değer,
Övgüyü çok eksik yapmışım meğer.
Nevzat önlerinde başını eğer,
Doğruyu yazmaktır derdi evladım.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat